«Η σκέψη για γράψιμο υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά δεν υπήρχε χρόνος. Δουλειά, οικογένεια…, καθημερινές υποχρεώσεις, δεν μου επέτρεπαν να γράψω. Παρ’ όλα αυτά κρατούσα σημειώσεις, όχι συγκροτημένες αλλά που θα με βοηθούσαν να γράψω το πρώτο μου βιβλίο που είναι ένα μίγμα βιωμάτων και φαντασίας.
Ένα συγκλονιστικό - για εμένα - γεγονός πριν λίγα χρόνια, ο θάνατος του πατέρα μου τον οποίον λάτρευα, μ' έκανε να κατασταλάξω για το περιεχόμενο του πρώτου μου βιβλίου».
Κάπως έτσι άρχισε η κουβέντα μας για το βιβλίο “Μόνο Στιγμές” με την Ευδοκία Φελώνη και είναι αλήθεια ότι από τους αγαπημένους μας που χάνουμε εκείνο που μας μένει είναι οι στιγμές που ζήσαμε μαζί τους.
Οι ήρωες της Ευδοκίας ξεκινούν από τα Ακαρνανικά βουνά, απλώνονται ανά τον κόσμο και καταλήγουν στον τόπο που τους γέννησε. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι ρίζες μας δεν χάνονται από μέσα μας, είναι εκεί έστω και αν σε μερικούς πέφτουν σε «νάρκη» για κάποια διαστήματα. Έρχεται η ώρα που «πετούν τα βλαστάρια τους» και «ζωντανεύει» ο νόστος.
Το βιβλίο της Ευδοκίας “Μόνο Στιγμές” βοηθά το «ζωντάνεμα» του νόστου στους μεγαλύτερους, αλλά διδάσκει και τους νεότερους πως η ζωή έχει απ΄ όλα! Μόνο που όλα είναι: Μόνο Στιγμές!
Από την περίληψη του βιβλίου:
Δεν φοβήθηκε ποτέ και κανέναν. Άρπαξε τη ζωή στα χέρια της λέγοντας πως, "Κόντρα μου πάει η ζωή, κόντρα κι εγώ της πάω!"
Ήταν η Ειρήνη, μια γυναίκα γεννημένη στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 σε μια εποχή που η χώρα της προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της ύστερα από πολέμους, εμφυλίους και όλα αυτά τα τρωκτικά που κατά καιρούς προσπαθούν να μας αλώσουν.
Από το πολύ ενδιαφέρον και ελκυστικό ανάγνωσμα του πρώτου βιβλίου της Ευδοκίας παραθέτουμε λίγες παραγράφους, για να αποκομίσουν οι αναγνώστες μας μια ιδέα για το περιεχόμενο και το ύφος της γραφής.
…….
… "Δεν είναι ούτε χρόνια ούτε μέρες, αλλά ούτε καν ώρες. Είναι μόνο στιγμές, που μέχρι να προλάβεις ν΄ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου την έχασες τη στιγμή κι άντε πάλι απ΄ την αρχή, να ψάχνεις να τη βρεις πού κι αν υπάρχει. Ενώ η πίκρα, αχ αυτή η πίκρα η ριμάδα, έχει ρίζες, είναι εκεί και σε κοιτάει σε όλη σου τη ζωή και δεν μπορεί να ξεριζωθεί με τίποτα" μονολογούσε η κυρά Βαγγελιώ κοιτώντας με βλέμμα άδειο έξω από το παράθυρο του σπιτιού της χωρίς στην ουσία να προσπαθεί να διακρίνει κάτι. Ένα βλέμμα απλανές, χαμένο στη δίνη της στιγμής.
Η Ειρήνη ακούγοντας τη μάνα της να παραμιλάει, γύρισε το βλέμμα της προς το μέρος της φωνής κοιτάζοντάς την παράξενα;
"Ποια να βρεις μάνα, τι λες;" ρώτησε περιμένοντας ν΄ ακούσει την απάντηση.
…….
… Αλήθεια τι ήταν αυτό που ήθελε α πει η μάνα της; Αναρωτήθηκε κάποια στιγμή η Ειρήνη όπως ξανάφερε την μητέρα της στο νου της "Η ζωή είναι μόνο στιγμές!" Ούτε που μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσε. Στην ηλικία των δέκα πέντε χρόνων, άλλα πράγματα είχε να σκεφτεί, δεν θα καθόταν ν΄ ασχοληθεί με τα γνωμικά της μάνας της που κατά καιρούς ξεφούρνιζε. Έτσι βιαστικά έκλεισε το θέμα αυτό μέσα της. Αλλά της το θύμισε η ζωή αργότερα πολλές φορές!
…….
… Η ειρήνη τώρα με όλη της την άνεση, γέμισε τη μπανιέρα, έριξε μπόλικο αφρόλουτρο και χώθηκε μέσα στο νερό. να χαλαρώσει. Ένιωθε όντως πολύ κουρασμένη. "Μεγάλωσες Ειρήνη και πρέπει να ξεκουράζεσαι πιο πολύ από δω και πέρα. Σε λίγο έρχονται το ήντα!" σκέφτηκε όση ώρα μούλιαζε στη μπανιέρα.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να βγει επιτέλους από το νερό με βαριά καρδιά. Σκουπίστηκε καλά καλά με μια απαλή πετσέτα, πήρε την κρέμα που είχε για το σώμα και με μηχανικές κινήσεις άρχισε να την απλώνει. Φτάνοντας στο στήθος, και με το που έβαλε την κρέμα και άρχισε να την απλώνει, ξαφνικά κοκάλωσε! Αυτό που έπιανε με το χέρι της, ήταν ένας τεράστιος σβόλος στο δεξιό μαστό. Μπροστά ακριβώς από το ντεκολτέ. Δεν ήθελε να δεχτεί αυτό που εμφανέστατα φαινόταν πως είναι. "Όγκος στο στήθος"..
…….
… "Που ταξιδεύεις μάνα;" τη ρώτησε χαμογελώντας. "Στον αχαΐρευτο, εκεί ταξιδεύω Ειρήνη μου, που σε πρόδωσε και σ΄ άφησε να παλεύεις μόνη μ΄ ένα παιδί και στη δική μου τη ζωή που είναι θαμμένη εδώ στο χωριό τόσα χρόνια". "'Αλήθεια μάνα δεν σε ρώτησα ποτέ, τόσα χρόνια χήρα, πολύ νέα και όμορφη γιατί δεν σκέφτηκες να ξαναπαντρευτείς;" Η κυρά Βαγγελιώ ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε να της έκανε ποτέ η κόρη της αυτή την ερώτηση.
Για λίγα λεπτά δεν μίλησε, κοίταξε σκεπτική την κόρη της και ζύγισε τα λόγια της πριν απαντήσει. "Η καρδιά μου πετούσε και το κορμί μου κάψωνε. ήμουν δεν ήμουν στα τριάντα πέντε μου χρόνια. Το μυαλό μου όμως με φρενάριζε, μου έλεγε όχι, μου απαριθμούσε γιατί έλεγε όχι που στη ουσία θα ήθελα να ήταν ναι. Κι ένας πόλεμος γινόταν μέσα μου κι έτσι μάχη στη μάχη πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβω. Δεν ξέρω πως.....
…….
… Όλα έδειχναν να μπαίνουν σε κανονικούς ρυθμούς. στη ζωή όλων πλέον. Ώσπου ένα βράδυ που είχε εφημερία το νοσοκομείο, έφτασε ένα περιστατικό που θα έφερνε στη ζωή τους τα πάνω κάτω.
…….
… Έκρινα αγάπη μου πως έπρεπε να ξέρεις και σου ζητώ συγνώμη αν σε κάνω να πονέσεις. Αλλά η ζωή, έτσι είναι δυστυχώς! "ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΕΣ"
…….
* https://www.katafylli.gr/index.php/politismos/vivlia/5203-evdokia-feloni-syggrafeas-syntomo-viografiko
 |
|
|
Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα:
|
||||||
|
|
 |
|
 |
|
 |
|
