Γράφει ο Αθανάσιος Κούτσικος
Μία πληθώρα αποπροσανατολιστικών και ξενόφερτων κυρίως αντιλήψεων κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια τις δράσεις και τις συμπεριφορές των «εν Ελλάδι» πολιτιστικών συλλόγων. Τα πανηγυρικά αυτά δρώμενα, που δήθεν αναβιώνουν παλιές αλλά ανύπαρκτες παραδόσεις, έχουν οδηγήσει σε μία παρακμιακή πολιτιστική κατάσταση και έχουν διαμορφώσει σε ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας μία άκριτη, δουλική και υποτακτική νοοτροπία, εντελώς άσχετη με την αυτεξούσια δημιουργικότητα των αυθεντικών μας παραδόσεων και των αξιών του ελληνικού πολιτισμού.Αλήθεια, πότε υπήρξαν στη χώρα μας -πέραν των γνωστών εορτών των Αγίων μας- «Γιορτές καλαμποκιού»,
«Γιορτές ξινόγαλου» ή «Γιορτή πλαστού», όπως εορτάζεται τα τελευταία χρόνια στα Βραγκιανά τον Δεκαπενταύγουστο, και μάλιστα μέσα σε εκκλησιαστικό χώρο; Πώς δηλαδή συνδυάζονται τα ήθη και τα έθιμά μας με τα «εκ μεταφοράς» λάχανα, τα κλαρίνα, τα σουβλάκια, τα τσαλαφούτια, τις μπίρες και τα ουίσκι και πώς όλα αυτά εναρμονίζονται με το πνεύμα αυτών των ημερών;
Και για να μην οδηγηθούμε σε πιο επικίνδυνες, μη αντιστρέψιμες εκδοχές του πνευματικού αυτού κατήφορου, θα πρότεινα να μπει ένα τέλος στις άθλιες πολιτιστικές «καρικατούρες» και να επανέλθουμε σε παραδοσιακές, αυθεντικές πρακτικές. Η στροφή αυτή προϋποθέτει αναζήτηση και εντοπισμό των γνήσιων χαρακτηριστικών που συνθέτουν τόσο την εκκλησιαστική όσο και τη δημοτική μας παράδοση.
Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα:
