Τώρα που ο πόνος καταλαγιάζει και τα σύννεφα από τον ορίζοντα της σκέψης μου φεύγουν, βλέπω ποιο καθαρά το πρόσωπο του, ποιο λαμπερό και ποιο φωτεινό!
Αυτός ο άνθρωπος, ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΓΑΝΗΣ ήταν ο άνδρας μου. Ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που απαξίωνε τα υλικά αγαθά και αναζητούσε τα αγαθά της σκέψης και του πνεύματος στην εφήμερη ζωή μας, ένας ποιητής! Αυτό τον άνθρωπο θέλω να τον αποχαιρετήσω όπως του αξίζει. Με ένα ποίημα γραμμένο από έμενα για εκείνον, τον άνδρα που τόσο πολύ αγάπησα, για τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΟΥ!
ΧΛΩΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Ένα κλάμα βουβό κι οδυρμός ψυχής
για νύχτες αγύρτισσες και φεγγάρια χλωμά,
που στην ψυχή σου μπαίνουν.
Αλήθειες ξυπνάνε την επιθυμία
και θύμησες αργοσαλεύουν
ξυπνώντας το κορμί απ’ τον αιώνιο λήθαργο
στο σκοτεινό κύμα μπροστά!
Δάκρυ που δεν φτάνει στις άκρες των ματιών
και ένα αδιόρατο «ΓΙΑΤΙ»
βασανίζει την σκέψη!
Πόνος ψυχής η μεγάλη υπόσχεση `
προμηνύει τη συνεχεία της δικής σου απομόνωσης.
Της ασκητικής σου ζωής
μέσα στο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας!
Κι η μορφή σου ζωγραφίζεται αμυδρά,
στο αντάμωμα σκότους και φωτός,
στη μακρινή γραμμή του ορίζοντα,
σε έναν ήλιο
που πνίγεται στην θάλασσα κραυγάζοντας :
«Θέλω ένα κομμάτι δικό σου,
θέλω την ψυχή σου,
μα και τη ζωή σου!».
Μα σαν κοιτάξεις στον βυθό,
αναζητώντας του ηλίου την κραυγή,
πριν ακόμα της λέξεις μαζέψεις,
η μέρα που ξοπίσω σου έρχεται,
τις κλέβει!
Κι εσύ κοιμάσαι στην απόγνωση,
γιατί γνωρίζεις:
«Ότι ζητούσες τ’ αντάμωσες αργά!
Πώς να γυρίσει πίσω;».
ΣΑΓΑΝΗ ΠΑΣΙΑΛΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
