Και σήμερα, δύο σχεδόν αιώνες μετά και ατενίζοντας τη νέα χιλιετία, τι άλλαξε;
1. Καταρχήν δεν υπάρχει σαφής, διακριτός ρόλος των τριών εξουσιών. Το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές, και μάλιστα με τη μειοψηφία του εκλογικού σώματος, σχηματίζει κυβέρνηση που έχει την εκτελεστική 
εξουσία. Δικαίως θα έλεγε κανείς. Τι εκτελεί όμως; Τους Νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζει η Βουλή, όπου εκπροσωπούνται όλες οι δυνάμεις. Είναι όμως έτσι; Στη Βουλή, το άντρο της Δημοκρατίας, όπως συχνά αποκαλείται, γίνεται Νόμος ό,τι θέλει η εκάστοτε Κυβέρνηση, αφού έχει την πλειοψηφία. Έτσι ασκεί ένα κόμμα και τη Νομοθετική Εξουσία.
2. Μα, θα αντέτεινε κάποιος, είναι εκλεγμένη κυβέρνηση, αναδεικνύεται από το λαό και ελέγχεται από τα Μ. Μ. Ε., την τέταρτη εξουσία. Και πράγματι εδώ θα ένιωθε κανείς κάποια ανακούφιση μέσα στην ασφυξία. Όμως πώς διαμορφώνεται η ψήφος του λαού; Είναι πλέον πασίγνωστο και αδιαμφισβήτητο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του εκλογικού σώματος ψηφίζει με βάση ρουσφετολογικά κριτήρια, με κριτήριο ποιος θα μας βολέψει. Τα κόμματα εξουσίας έχουν δημιουργήσει τόσα χρόνια μια εκλογική πελατεία, εξυπηρετώντας και διορίζοντας εκατοντάδες στο δημόσιο, με τη λογική ότι το κράτος πληρώνει, όχι τα ίδια, δημιουργώντας απίστευτους οργανισμούς, επιτροπές, αρχές και δε συμμαζεύεται. Και για αξιοκρατία; Δε συζητείται πλέον. Γέμισε με ακατάλληλους, ανάξιους, ανεπάγγελτους και πολλές φορές χωρίς αντικείμενο, καθώς η Δημοκρατία ταυτίστηκε με την ισοπέδωση και τον άκρατο λαϊκισμό. Επιπλέον, ικανοποιώντας τη λαχτάρα του Νεοέλληνα 
να σπουδάσει τα παιδιά του είτε μπορούν είτε όχι, δημιούργησε δεκάδες σχολές, κατήργησε τη βάση του 10 και όλοι πλέον περνούν σε κάποια σχολή, παίρνουν ένα χαρτί και στη συνέχεια ζητούν μια καρέκλα, και τρέχουν στα πολιτικά γραφεία, που με τη σειρά τους ικανοποιούν αστόχαστα τους εν δυνάμει ψηφοφόρους. Και βεβαίως έτσι καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας, αφού κανείς νέος δεν παράγει, ενώ θα μπορούσε ένα μεγάλο τμήμα να κατευθυνθεί σε παραγωγικά επαγγέλματα αντί να πάρει ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα.
3. Βεβαίως υπάρχει ο τύπος, τα Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν την εξουσία. Είναι όμως έτσι; Ελέγχουν τα σύγχρονα μέσα την εξουσία και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σωστά, ως έχουν υποχρέωση; Είναι πασιφανές ότι αυτό δεν ισχύει. Είναι γενικά αναξιόπιστα καθώς και αυτά έχουν αλλοτριωθεί, αφού έχουν συμφέροντα και ακολουθούν κομματικά κριτήρια στην ενημέρωση και την κριτική.
4. Υπάρχει και η ελπίδα να οδηγείται ο λαός από τους πνευματικούς ηγέτες του. Πού όμως βρίσκονται αυτοί; Αποξενωμένοι, αποκομμένοι, αόρατοι και τελικώς ανύπαρκτοι, ενταγμένοι στο ίδιο νοσηρό σύστημα, κοιτάζουν το προσωπικό συμφέρον και την ανέλιξή τους. Κι αν υπάρχουν λιγοστοί, δεν ακούγονται, δεν έχουν βήμα ή παρουσιάζονται ως γραφικοί.
Το πολιτικό σύστημα επομένως απέχει από του να είναι δημοκρατία και είναι καιρός να αλλάξει.
Τσέργα - Μπατζίνα Σταυρούλα, φιλόλογος
