 Αυτός είναι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα
|
Ο χειμώνας πάντα βαρύς και ατελείωτος συνήθως...
Η διαδρομή για το σχολείο μας, μισή ώρα πεζοπορία, σε δρόμο που χωρούσε μόνο η πατούσα η μία πίσω από την άλλη, κυριολεκτικά... Με τον καλό καιρό ακροβάτες και με τη βαρυχειμωνιά Εσκιμώοι γινόμασταν.
Τους χειμώνες το χιόνι βουνό, περνούσε και τα δύο μέτρα συχνά...
Θυμάμαι τον συχωρεμένο πατέρα μου, με ένα φτυάρι μόνιμα στο χέρι να ξεχιονίζει, να κόβει με τις γαλότσες το χιόνι, για να έχει δρομάκια ανοικτά και πρόσβαση σε όλα τα απαραίτητα σημεία.
Παρακολουθούσε εμπειρικά τον καιρό και πάντα ήταν εκεί που έπρεπε την ανάλογη στιγμή, να διευκολύνει ανθρώπους και ζωντανά.
Άπειρες φορές, τον θυμάμαι, έξω από το σχολείο, να περιμένει ή να ζητά από το δάσκαλο, να επισπεύσει το σχόλασμα, γιατί γινόταν κατακλυσμός, έπεφτε "μπαλούμπα"(πολύ χοντρή χιονονιφάδα) και η επιστροφή των παιδιών ως απέναντι στον οικισμό θα δυσκόλευε πολύ...
Κάποια από τις πολλές φορές, θυμάμαι, ήρθε παρέα με τη θεία Όλγα (την Κώσταινα κατά τα Αργιθεάτικα).
Ξεκινήσαμε μπροστά ο πατέρας μου να κόβει το χιόνι (ντορό), σημειωτόν το βήμα, για να πατιέται καλά, πίσω σε σειρά τα μαθητούδια και τελευταία η θεία για να βλέπει τα παιδιά, μη συμβεί σε κάποιο ατύχημα. Η διαδρομή μέσα από πλαγιά... (Εικόνα πολύ ζωντανή και συγκινητική για όποιον αποτέλεσε μέρος της...απίστευτη πιθανόν για τους μη έχοντες τέτοιες εμπειρίες...)
Σε κάποιο επίφοβο σημείο αφού προλάβαμε να περάσουμε, ο Αρχηγός και όλα τα παιδιά, κόπηκε το χιόνι από ψηλότερα και όπως κατέβαινε η χιονοστιβάδα σχηματίζοντας έναν τεράστιο όγκο... παρασύρει μαζί και τη θεία Όλγα... Άφαντη η θεία... Πάγωσε το βλέμμα του Αρχηγού, αλλά όχι για πολύ, δεν υπήρχαν περιθώρια για αδράνεια... Αφού διάταξε τα παιδιά, να γυρίσουν πίσω σε πιο ασφαλές σημείο, όρμηξε προς τη χιονοστιβάδα, η οποία ευτυχώς είχε σταματήσει την πορεία της κάποια μέτρα μετά, λόγω του εδάφους... Ευτυχώς η θεία Όλγα τυχερή στην ατυχία όταν ακινητοποιήθηκε η στιβάδα, βρέθηκε στα πλαϊνά κι όχι στο κάτω μέρος... δικαιολογημένα πολύ τρομαγμένη... Αφού τη βοήθησε ο Αρχηγός να ελευθερωθεί από το χιόνι, βγήκαν ξανά στο "δρόμο", για τη συνέχεια της δύσκολης πορείας στο χιονιά... Για μια ακόμη φορά φτάσαμε σώοι όλοι στα σπίτια, χωρίς να ορίζουμε πόδια, χέρια, το σώμα ολόκληρο... Επιβιώσαμε και από τη στιγμή αυτή και από άλλες αμέτρητες, παρόμοιες ή και χειρότερες... Δόξα τω Θεώ.
Γιατί θα πει κανείς, όλη αυτή η διήγηση και η αναδρομή στο μακρό παρελθόν...ποιον ενδιαφέρουν τα βιώματά σου και το παρελθόν σου...
Βλέποντας όλα αυτά που διαδραματίζονται με την αποκλεισμένη Πρωτεύουσα, αυτόματα, στέλνουν τη σκέψη μου στο παρελθόν, τότε που ο καθένας ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τον εαυτό του και την οικογένειά του και πρόβλεπε ή αντιμετώπιζε τις δυσκολίες στη ζωή του μόνος του... Καμία απαίτηση από κανέναν. Ζούσαν και πορεύονταν οι άνθρωποι με τον προσωπικό αγώνα και την υπευθυνότητά τους, κάνοντας ακόμη και το μετεωρολόγο οι ίδιοι...
Και εδώ είναι που φαίνεται με γυμνό μάτι η επιπολαιότητα αρκετών.
Ενώ οι επιστήμονες του καιρού, προ μιας εβδομάδας άρχισαν και ενημέρωναν καθημερινά, με κάθε τρόπο και λεπτομέρεια, ότι η "Ελπίς" έρχεται με άσχημα δώρα και πρέπει να περιοριστούν οι άσκοπες μετακινήσεις, κανείς από όλους αυτούς τους οδηγούς δε θέλησε να βγει από τη βόλεψή του, να βρει εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Πήρε καθένας το αμαξάκι του και βγήκε στο δρόμο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Λίγη σύνεση και απλή λογική ζητείται στην εποχή μας.
Όταν υπάρχουν καιρικά, ακραία φαινόμενα, δεν υπάρχει ο τρόπος να αποφύγει κανείς την ταλαιπωρία...
Άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο, ανάλογα με το πως θα γίνει η διαχείριση από τον καθένα, όλοι θα υποφέρουν.
Εκτός αν κάποιος πιστεύει, ότι με μαγικό ραβδί μπορούν, να αποτραπούν της φύσης οι δυνάμεις... Όλως ανέφικτο, γιατί, "ότι ρίχνει ο ουρανός, στη γη θα πέσει", κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δέχομαι τις ευθύνες των υπεύθυνων, όταν αναγνωρίζουν και οι ανεύθυνοι τις δικές τους σε κάθε περίπτωση... Να επιβραβεύεται και να δικαιώνεται η επιπολαιότητα όμως, κάπως χαλά προσωπικά το μέσα μου..."Όνομα και μη χωριό", όπως έλεγαν στον ορεινό τόπο μου...
Όλο αυτό είναι άδικο για κάθε συνετό άνθρωπο που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων...και κυρίως όσων πριν απαιτήσουν δικαιώματα, ζυγίζουν τις υποχρεώσεις τους...
Ξαναγυρίζω στη διήγηση...
Ο πατέρας μου ο συχωρεμένος δε ζήτησε ποτέ τίποτε από το κράτος, καμιά αποζημίωση για καμιά ταλαιπωρία, ούτε και φτυάρι για το ξεχιόνισμα... Για το οποίο κράτος έδωσε και το παρών και κομμάτι από την υγεία του στο μέτωπο, το '40, όταν τον χρειάστηκε... Αν ζούσε και έβλεπε τα γεγονότα, θα ενοχλούνταν πολύ το αίσθημα του δικαίου του..
Εις μνήμην της θείας Όλγας και του πατέρα μου...++
Μαρία Φρύδα – Κουκούλη
