Από τον Ηράκλειτο δανείστηκα τον σημερινό τίτλο του Καφενείου. Βλέπετε οποίαν θυσίαν υφίσταμαι για τον καφέ σας; Και να ήταν μόνο ο τίτλος, μικρό το κακό… Εκτός του νερού που είναι από τη βρύση μου, τα υπόλοιπα υλικά (καφοζάχαρες) είναι κι αυτά δανεικά και χρωστούμενα. Αλλά, τι θέλετε να κάνει ένας πτωχός πλην τίμιος καφετζής; Σε μια χώρα που βαδίζει σταθερά στο δόγμα: «δανεικά,κυρά, τ’ αλεύρι, δανεικό και το προζύμι»,
Φθόνος είναι ο φθόνος!... (ευχαριστώ για το χειροκρότημα).
Είναι εκείνο το βασανιστικό συναίσθημα της στεναχώριας και της λύπης που αισθάνεται κάποιος για τα αγαθά, τις επιτυχίες, την υπεροχή που έχουν ή νομίζει ότι έχουν άλλοι συνάνθρωποί του. Είναι ένα διαρκές αγκάθι και πάθος που τυραννά μόνιμα τον άνθρωπο που φθονεί. Όπως και το μίσος, ο φθόνος κατατρώγει και βλάπτει,
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να ζήσαμε τον τροϊκό πόλεμο (δηλαδή τον πόλεμο με την τρόικα) και να τον θυμάστε με… νοσταλγία, όμως σήμερα θα σας ξαναγυρίσω στον γνωστό από τη μυθολογία μας τρωικό πόλεμο. Θέλω να αποκαλύψω κάποια στοιχεία του, τα οποία σας απέκρυψε ή δε γνώριζε ο Όμηρος. Βέβαια, έχω και τον φόβο μην τσακωθώ με τον καλό φίλο και συνάδελφο Κώστα Οικονόμου, αφού ο Κώστας έγραψε τέσσερις τόμους θεσσαλικής μυθολογίας και ιστορίας, αλλά ούτε λέξη γι’ αυτά που θα σας πει ο καφετζής (αρκεί να μην τα πάρετε στα σοβαρά…).
Όταν ήμασταν στον στρατό συνηθίζαμε να λέμε: όσο περισσότερο κοιμάσαι, τόσο λιγότερο υπηρετείς. Αργότερα, διαπιστώσαμε ότι αυτή η σοφή συμβουλή είχε εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις κι εκτός στρατού. Σήμερα πια, όλοι γνωρίζουμε ότι:
«Ο ύπνος θρέφει το παιδί κι ο ήλιος το μοσχάρι…».
Όσο κοιμόμαστε, μειώνουμε τις επιπτώσεις από την όποια κυβερνητική θητεία.
Έως πότε πενθήσει η γη και πας ο χόρτος του αγρού ξηρανθήσετε από κακίας των κατοικούντων εν αυτή;
(Ιερεμίας)
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 84
Πόλεμος…
Μετά την οικονομική κρίση και την πανδημία η ανθρωπότητα χρειαζόταν κι έναν πόλεμο, για να συμπληρωθούν τα τρία κακά της μοίρας της. Βέβαια, τα κακά είναι πολύ περισσότερα και πώς να τα περιγράψεις όλα; Είναι και διαφορετικά από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή κι οπωσδήποτε στις επιπτώσεις τους. Όμως, έχουν κι ένα κοινό στοιχείο: όλα ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και βάζουν στη ζωή τους ζόρια…
Αφήστε τον λαγό να τρέχει και μην τον κοιτάτε περισσότερο απ’ όσο πρέπει!... Διαβάστε καμιά αράδα απ’ αυτές που αραδιάζω!... Δε θα κερδίσετε τίποτε, αλλά θα ξεφύγετε από τις κακές σκέψεις, διότι παρατηρώ ότι αναπτύσσεται ένα κακόβουλο λογισμικό στο μυαλό σας. Παραδεχτείτε, με ειλικρίνεια, τι σας πέρασε στον νου και υπογραμμίστε ένα απ’ τα παρακάτω:
Σας έχω σήμερα έναν δέντρο, μα τι δέντρο!... Φουντωτό, κλωναρωτό που λέει και το τραγούδι. Μπορεί να είναι χειμώνας και τα υπόλοιπα φυλλοβόλα να έχασαν προ πολλού τα φύλλα τους, αλλά αυτός αντιστέκεται ακόμη με τα ξερόφυλλά του και μας χαρίζει αυτή την ξεχωριστή ομορφιά. Θα τα κρατήσει εκεί σχεδόν μέχρι να φανούν τα νέα μπουμπούκια που θα έρθουν να τ’ αντικαταστήσουν.
Ένα φυλλοβόλο δέντρο δείχνει με τις εικόνες του όλες τις φάσεις της ζωής, μέσα στον ετήσιο κύκλο του. Από
Ας ξεκινήσω με μια αληθινή είδηση! Πέρασε ο Οκτώβριος ή Οκτώβρης (έτοιμος ήταν ο αριστερός να με διορθώσει) και στη χειρότερη περίπτωση Οκτώμβρης (αυτό δε διορθώνεται με τίποτε…). Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα γράψουμε τον μήνα, αλλά πώς θα τον βγάλουμε…). Πέρασε ο Οκτώβριος, λέμε... Το επιβεβαιώνει κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ύστερα απ’ αυτό, ελπίζω να διαλύθηκε πια κάθε αμφιβολία σας περί αλήθειας της είδησης…
Λέγεται κι Αγιοδημητριάτης (Αϊ-Δημήτρης στην Αργιθέα), Βροχάρης, Σποριάς, Σπάρτης, Σποριάτης, Σπαρτός
Μη με κοιτάτε μ’ αυτό το απλανές βλέμμα!... Είπαμε, τέρμα η ψευδαίσθηση του καλοκαιριού και των διακοπών οι πλάνες, με τις περιπλανήσεις σας στα όρη, στα βουνά, στους αιγιαλούς και στους κάμπους… Πέρασε ο Αύγουστος με τις παχιές του μύγες και τώρα στου Τρυγητή το γομαροκαλόκαιρο καλά είναι, κατά τη διαδικασία της προσγείωσης στην πραγματικότητα, να κάνουμε για άλλη μια φορά ταχύτατη προσαρμογή. Αλλιώς, θα πλανώμεθα πλάνην οικτράν…
Βέβαια, δε γλιτώνουμε κι απ’ όλες τις πλάνες, αλλά, τουλάχιστον, να γλιτώνουμε απ’ αυτές που μπορούμε να
