Ο θάνατός σου στις 12 Μαρτίου 2014 μας συγκλόνισε όλους. Τόσο απρόσμενος, τόσο αιφνίδιος, τόσο τελεσίδικος. Δεν μας έδωσες την ευκαιρία να σε φροντίσουμε, να σου δείξουμε την αγάπη μας, την ευγνωμοσύνη μας, να σου επιστρέψουμε έστω ένα ελάχιστο από όσα σου χρωστάμε. Όπως άλλωστε έκανες σε όλη σου τη ζωή, Μας κρατούσες μακριά από τα προβλήματά σου με περηφάνεια και αξιοπρέπεια. Δεν ήθελες να μας επιβαρύνεις, να μας απασχολήσεις με τίποτα δικό σου, ενώ εσύ νοιαζόσουν και φρόντισες για τον καθένα μας. Ένας μοναχικός ήρωας της ζωής, ένας μεγάλος αγωνιστής.
Το τελευταίο παιδί της 10/μελούς οικογένειας του Ηλία και της Σταυρούλας από το Θερινό της ορεινής και φτωχής Αργιθέας. Δεκαοκτάχρονο παλικάρι με καθαρό μυαλό, με έφεση στα γράμματα, άριστος μαθητής, ήρθες μόνος σου στα μέσα της δεκαετίας του 50 στη Θεσσαλονίκη με το όνειρο και την αποφασιστικότητα να αλλάξεις τη μοίρα σου, να σπουδάσεις. Και το πέτυχες: Πέρασες από τους πρώτους στη Θεολογική Σχολή από την οποία αποφοίτησες με άριστα, αλλά δεν σταμάτησες εκεί. Πήρες και τα πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και της Φιλοσοφικής Σχολής. Συνέχισες μεταπτυχιακές σπουδές και ανακηρύχτηκες διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών εργαζόσουν, για να βγάζεις τα έξοδα, μη θέλοντας να επιβαρύνεις ούτε τον πατέρα ούτε τα αδέλφια σου. Υπηρέτησες πρώτα σε δημοτικά σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού και στη συνέχεια για πολλά χρόνια ως Καθηγητής Φιλολογίας στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Καταξιώθηκες στην κοινωνία της πόλης μας με την ανθρωπιστική και φιλανθρωπική δράση σου.
Ποτέ δεν σκέφτηκες μόνο τον εαυτό σου. Άλλαξες και τη δική μας μοίρα. Μας πήρες όλους στην πλάτη σου. Έφερες όλα τα αδέλφια σου εδώ και αγωνίστηκες όλους να τους τακτοποιήσεις, Έτρεχες να τους βρεις δουλειές, άνοιξες πόρτες, νέες προοπτικές. Έδωσες την ευκαιρία και σε κάποιους από μας να σπουδάσουμε, που δε θα μπορούσαμε αν μέναμε εκεί, αφού δεν είχαμε τα οικονομικά μέσα. Βοήθησες όλους μας να αποκατασταθούμε, να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Ήσουν το μαξιλάρι μας, η ασφαλής σκέπη μας, ο θείος Περικλής μας.
Βάδισες μοναχικά στη ζωή, αφού με δική σου επιλογή δεν έκανες οικογένεια. Όμως άφησες παιδιά πίσω σου. Είμαστε όλα εμείς τα παιδιά των αδελφών σου και δικά σου παιδιά. Θέλουμε να σου πούμε ότι πονάμε για την απώλειά σου, ότι σε αγαπάμε, σε ευγνωμονούμε για ό,τι μας πρόσφερες και δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Είμαι σίγουρη ότι από κάπου η ψυχούλα σου που μας βλέπει χαίρεται και καμαρώνει. Παρηγοριά μας ότι εκεί στη γειτονιά των αγγέλων σε περιμένουν οι γονείς και τα αδέλφια σου που τόσο αγαπούσες. Και το νιώθω ότι από κει πάνω θα συνεχίσετε να μας προστατεύετε και να μας βοηθάτε. Καλό σου ταξίδι θείε μου, στη χώρα των Μακάρων.
Τσέργα Σταυρούλα
