Αντί μνημοσύνου - Μενέλαος Νικ. Παπαδημητρίου
Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται αύριο, 6.1.2025 και Ημέρα των Φώτων, από την αποδημία στην αιωνιότητα του μεγάλου Ευπατρίδη Αργιθεάτη Δημήτρη Π. Γρίβα που η ζωή του ολόκληρη ήταν ζωή προσφοράς στην Αργιθέα αφήνοντας πίσω του και μια παρακαταθήκη σημαντική από έργο και αρχεία και που για αυτά η αγωνία του ήταν τι θα απογίνουν μετά την αναχώρησή του.
Με ισχυρό χαρακτήρα, βαθύ δημοκρατικό ήθος και φρόνημα, ακέραιος, σταθερός φίλος, οραματιστής, υπεύθυνος των λόγων και έργων του παίρνοντας σημαντικές πρωτοβουλίες για την εμπέδωση της συνεργασίας μεταξύ των Συλλόγων.
Η διαδρομή του θα αποτελεί σημείο αναφοράς σε όσους νεώτερους ασχοληθούν με την Αργιθέα και για να τη μάθουν και για να την αγαπήσουν περισσότερο.
Αιωνία του η μνήμη.
Στις 9 Φλεβάρη του 2020 ο Σύλλογος Λιασκοβιτών είχε αναθέσει - πέραν του καθηγητή Χρήστου Βασ. Γκλέζου - και στο Δημήτρη Γρίβα να μιλήσει για τους τιμώμενους Δημήτριο Κ. Τσιούμα (+) και Μενέλαο Νικ. Παπαδημητρίου.
Θα σταθώ σήμερα στην ομιλία του της ημέρας εκείνης (χειρόγραφο αντίγραφο της οποίας αφιερωμένο και υπογεγραμμένο μου παρέδωσε τότε) και αντί μνημοσύνου θα την καταγράψω εδώ αυτολεξεί για να μείνει και για το διδακτικό της χαρακτήρα και αφού ΦΩΝΗ ΛΕΟΝΤΙΤΟΥ πλέον δεν υπάρχει….
[ΟΜΙΛΙΑ Δ. Γρίβα για: Δημήτριο Τσιούμα και Μενέλαο Παπαδημητρίου
9 Φλεβάρη 2020 - Σύλλογος Λιασκοβιτών
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Ο έπαινος και η τιμωρία συνιστούν μορφές Κοινωνικής Αγωγής. Ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα 324 Α - C ) δογμάτισε από τότε πως η τιμωρία δεν μπορεί να είναι εκδίκηση αλλά Σωφρονισμός για το δράστη και παραδειγματισμός για τους άλλους. [<<ο μετά λόγου επιχειρών κολάζειν…. τιμωρείται...ίνα μη αύθις αδικήσει μήτε αυτός ούτος μήτε άλλος ο τούτον ιδών κολασθέντα>> δηλ. <<όποιος επιχειρεί με περίσκεψη να τιμωρήσει (κάποιον) το κάνει για να μην αδικηθεί ούτε ο δράστης ούτε άλλος που θα τον δει να τιμωρείται>>].
Αντίστοιχη η λογική και για τον έπαινο - διπλή η σημασία του:
*Πρώτα για τον επαινούμενο: εγκώμιο σ΄ό,τι αφορά την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Αναγνώριση για την πολύμορφη, πολυεπίπεδη δράση του προς τη δημιουργική όμως κατεύθυνση.
* Ύστερα ο έπαινος γίνεται δρομοδείκτης στον περίγυρο: παράδειγμα για μίμηση, σαν να λέμε δημόσια στους συνανθρώπους γύρω μας: να ο σωστός δρόμος, δρομολογείστε κι εσείς ανάλογα τις πράξεις σας. Εν κατακλείδι ο δημόσιος έπαινος, η επιβράβευση, η αναγνώριση της αριστείας προάγουν την κοινωνική σύγκριση και το συναγωνισμό, δηλ. την άμιλλα!!!
Με πιάνει οργή και κατάθλιψη σαν ακούω και μάλιστα υπουργούς Παιδείας να τσαμπουνάνε πως έπαινος και αριστεία είναι χιτλερικής νοοτροπίας.
Πιστεύω πως, με αυτή τη σωστή φιλοσοφία παρακινημένοι οι επικεφαλής στο Σύλλογο Λιασκοβιτών -Πετρωτού, αποφάσισαν να τιμήσουν σήμερα δυο εξέχοντες Αργιθεάτες. Από αυτήν την άποψη καταθέτω, πιστεύω μαζί σας, τον έπαινο για τον Πρόεδρο και το Δ.Σ. του Συλλόγου που μας φιλοξενούν σήμερα εδώ.
Όμως, πρωτίστως, για να ΄ναι σωστός ο έπαινος, πρέπει να είναι και δίκαιος. Να μην καταντάει κολακεία και διαστροφή. Αντίθετα να θεμελιώνεται σε υγιείς προθέσεις, αποφάσεις και πράξεις αυτού που επαινείται, οι οποίες να δείχνουν ανθρωπιά και να προβάλλουν γνήσιο ανθρώπινο ενδιαφέρον. Και όλα αυτά να εδράζονται σε γεγονότα που περίτρανα να καταδείχνουν στήριξη στο συνάνθρωπο πλάϊ μας.
Γιατί;
Όταν επαινούμε μεγάλες πράξεις με ειλικρίνεια, είναι σαν να συμμετέχουμε σ’ αυτές.
Ελάτε τώρα να πιστοποιήσουμε αυτά, που καταθέσαμε πριν λίγο, στα δυο σήμερα τιμώμενα πρόσωπα:
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΙΟΥΜΑΣ
Όταν πριν λίγες μέρες ο φίλος και τόσο δραστήριος πρόεδρος Γιώργος Κουτσιμπογεώργος μου ζήτησε να μιλήσω συμπληρωματικά για το Δημήτριο Τσιούμα, εδώ είναι ας με διαψεύσει, αυθόρμητα του ΄πα <<Σ΄ευχαριστώ και ολόκληρο το Δ.Σ.>>. Εσάς τους ακροατές θα σας ευχαριστήσω, για την υπομονή σας να με ανεχθείτε, στο τέλος.
Όταν προηγήθηκε μια τόσο πλούσια προσέγγιση απ’ το Χρήστο Γκλέζο, οποιοσδήποτε θα ένιωθε την ανάγκη να δηλώσει εκ του περισσού τη δικιά του συμπλήρωση. Και το δηλώνω ευθαρσώς κι εγώ. Γνωστοποιώ όμως πως απλά θα καταθέσω ορισμένα βιωματικά μου στοιχεία και μόνο, όπως τα κράτησα μέσα μου στις όποιες μορφές επικοινωνίας μου μαζί του. Απ’ την πλευρά αυτή πιστεύω στη συγκατάνευση του φίλου Χρήστου αλλά και τη δική σας.
Τον είχα γνωρίσει παλιά το δάσκαλο Δημ. Τσιούμα. Όμως κείνες οι συναντήσεις μας περατώνονταν στα λίγα λόγια της προφορικής επικοινωνίας μας. Μα σαν ήταν να κυκλοφορήσει το Ημερολόγιο - Λεύκωμα <<Σχολεία και Δάσκαλοι στην Αργιθέα>> το 2012, με πρωτοβουλία μου συνανηθήκαμε στις 9 Νοέμβρη του 2011 στο καφενείο του Νίκου Τσουβέλα στο Μουζάκι, με παρέα μας το Δημήτρη Κοτσώνη, τον αειθαλή θρυλικό Γραμματέα απ’ την Καλή Κώμη. Για τέσσερες ώρες κουβεντιάζαμε και σε ένα μαγνητόφωνο καταγράφηκαν μνήμες- απόψεις - κρίσεις για τα Αργιθεατόπουλα Δασκαλούδια, για τους Δασκάλους και αμεσότερα για την προσωπική του συμμετοχή σ’ όλα αυτά. Μέσ’ απ’ όλα αυτά χώρεσαν, στριμώχτηκαν ορθότερα, σε μια σελίδα προλογική στο Λεύκωμα εκείνο κάμποσα στοιχεία. Καταθέτω σήμερα λίγα από τη συνάντησή μας εκείνη που περισσότερο μ’ άγγιξαν και που χωράνε στο χρόνο που έχω σττη διάθεσή μου.
Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, ο πατέρας του τον ανάγκασε, στις δύσκολες συνθήκες τις γενικότερες αλλά και της οικογενειακής ζωής να δώσει εξετάσεις στην Ακαδημία Λάρισας και μάλιστα πήγε, όπως τόνισε, εντελώς αδιάβαστος. Όμως αρίστευσε στην αποφοίτησή του. Όπως και αργότερα στο διδασκαλικό του έργο, συμπληρώνω εγώ. Επ’ αυτού καταθέτω τη γραπτή μαρτυρία του Δημ. Κοτσώνη, που τον έζησε ως Γραμματέας στην Καλή Κώμη. Στο βιβλίο του <<Το Παλιοχώρι>> τα λόγια των χωριανών του: <<Καλός και τούτος ο δάσκαλος, αλλά Τσιούμας δε γίνεται>>.
Μές’ απ’ την κουβέντα μας καταγράφηκαν:
- πρόσφερε, ως δάσκαλος στην αίθουσα, συχνά κάτω από συνθήκες αντίξοες έως προβληματικές, όπως για παράδειγμα το Δημ. Σχολείο Ανθηρού που το 1956-57 λειτούργησε ως μονοθέσιο (1 δάσκαλος με 174 μαθητές).
- έσκυψε με περίσσια έγνοια και στοργικό ενδιαφέρον πάνω από τα ξυπόλητα παιδιά, που ορισμένα, μου τόνισε, ερχόνταν με γουρνοτσάρουχα και νηστικά. Εδώ κάποιες στιγμές τον έβλεπα εκεί στην κουβέντα μας, να γυρνάει πίσω του τη μνήμη, να χάνεται για λίγο και να ξανάρχεται έτοιμος να δακρύσει….
- αναφέρθηκε στο κοινωνικό έργο των δασκάλων τότε άρα και το δικό του, όπως: διακινητής αλληλογραφίας - κάτι σαν ταχυδρόμος, έλυσε οικογενειακές διαφορές γλιτώνοντάς τους απ’ τα δικαστήρια. Κάποτε βρισκόταν σε δυσχερή θέση, καθώς οι χωριάτες <<ήθελαν το δάσκαλο του χεριού τους...>>.κ.λπ., κ.λπ.
- ανταποκρίθηκε, κατά το μπορετό, στο έργο των δασκάλων έξω από την αίθουσα, σε όλες τις εκδηλώσεις του Χωριού και κεφαλαιοποίησε αυτή του τη δράση με τη φράση <<οι δάσκαλοι τότε δεν έπαιρναν ποτέ ανάσα>>!
- μετά το 1950 πήγαιναν και μεγαλύτεροι στο σχολείο και μου τόνισε εμφατικά πως ορισμένοι μαθητές έρχονταν στην αίθουσα <<με το τσεκούρι στον ώμο>>!!!
- συνεκτιμώντας τις πολλές πλευρές της κουβέντας μας ευθαρσώς καταθέτω το λόγο μου πως ο δάσκαλος Δημ. Τσιούμας δικαίωσε πλέρια το δόγμα - αφορισμός πως ο Αργιθεάτης δάσκαλος ήταν δάσκαλος παντού!
- Όταν μιλήσαμε για την υπέροχη βιβλιοθήκη του και τον ρώτησα σχετικά, μου απάντησε: <<Πόσα περισσότερα πρέπει να ξέρουμε εμείς οι δάσκαλοι ( κι εσύ Δημήτρη δάσκαλος είσαι), για να διδάξουμε σωστά το ένα. Τουλάχιστον πέντε φορές παραπάνω απ’ τους μαθητές. Κι αν βάλεις και το ρόλο μας έξω από την αίθουσα; Και για όλα αυτά δεν αρκούν οι εμπειρίες. <<Τα βιβλία είναι ο δάσκαλος για το δάσκαλο>> τόνισε επιλογικά ο παθιασμένος για το σωστό δασκαλίκι Δάσκαλος Δημήτριος Τσιούμας.
Στην αρχαιότητα ο μέγας Πλάτωνας άφησε ως παρακαταθήκη το <<Μορφώστε τους άρχοντες>>. Αλλά αυτοί θα ’ταν τυχεροί να έχουν δασκάλους σαν τον Δημήτριο Τσιούμα.
- Συμφωνήσαμε να έχουμε, όσο γίνεται σύντομα, μια άλλη επικοινωνία και δώσαμε τα χέρια για ορισμένες δράσεις κι όλος όρεξη με βεβαίωνε για τη συμμετοχή του. Όταν σε λίγο καιρό μού ρθε το κακό χαμπέρι για το θάνατό του, λίγο ετεροχρονισμένα δυστυχώς, ώστε να μη βρεθώ ούτε στην κηδεία του, ένιωσα ακόμα μια φορά τι σημαίνει πνευματική απώλεια.
- Ως επίλογο σήμερα αναφέρω τα τελευταία λόγια μου, απ’ την καταγραφή της είδησης του θανάτου του στη Φ.Λ. 2012, τ.45 σελ.29: <<...Φίλε Δημήτρη Τσιούμα, μαζί με ένα μυριόστομο <<καλό ταξίδι>>, ενώνω κι εγώ τη δική μου φωνή. Κρίμα που δε μπορέσαμε να πούμε και να γράψουμε και κείνα <<τα υπόλοιπα>> που δε χώρεσαν σε κείνη τη συνέντευξη - κουβέντα μας. Μας πρόλαβε ο χάρος. Δε θα σε <<κακίσω για την ασυνέπειά σου>> στο ραντεβού μας. Λυπάμαι, πέρα από το χαμό σου, πολύ λυπάμαι που έχασα και όσα θα λέγαμε και θα κάναμε>>.
Ευχαριστώ.
…………………………………………………………………………………………………..
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Πολλές φορές βρέθηκα εδώ πάνω σε κάποια πάνελ παρέα με το φίλο Μενέλαο. Σήμερα μ’ άφησε μοναχό μ΄. Δε θα τον ρωτήσω γιατί. Εξάλλου ούτε κι ο Πρόεδρος Γιώργος Κουτσιμπογεώργος με ρώτησε - απλά μου ’ πε: Δημήτρη Κυριακή 9 Φλεβάρη έντεκα περίπου θα είσαι εκεί και θα μιλήσεις για….. Όταν δίδασκα, έλεγα δίκην σοβαρού και αστείου, στους μαθητές μου πως είναι ελεύθεροι να λένε ό,τι τους λέω εγώ. Λοιπόν ο Κουτσιμπογεώργος ξεπέρασε σε δημοκρατία κι εμένα. Στη δημοκρατία πάντα υπάρχουν... Καλύτεροι!!!
ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ Και τώρα στο θέμα μας:
Βασική - Γενική τοποθέτηση
Για το βιογραφικό του Μενέλαου Παπαδημητρίου, ό,τι δεν ξεκαθαρίσετε από μένα, ρωτήστε τον ίδιο, εδώ πλάϊ σας είναι. Εγώ ενημερώνω πως είναι ποιητής, πεζογράφος, λαογράφος, ιστορικός ερευνητής, άνθρωπος της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού, εραστής της φύσης και των Πετρογέφυρων.
Την κρίση σας κρατήστε την ως συμπέρασμα στα όσα θ’ ακούσετε. Αν και δηλώνω απ’ την αρχή πως δεν μπορεί να γίνει εδώ εκτενής αναφορά σε όλα αυτά. Περιορισμένη εκ των πραγμάτων, η παρουσίασή μου για τον Αργιθεάτη-Ανθηριώτη δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω, γεννημένο το 1953, Μενέλαο Παπαδημητρίου του Νικολάου και της Αικατερίνης.
Και τώρα μια σύντομη περιδιάβαση σε ορισμένες πτυχές της όλης προσφοράς του:
ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ….. ΓΡΑΦΤΑ ΤΟΥ
Ποίηση
Πρόκειται για την ποιητική συλλογή <<ΟΔΟΣ ΑΡΓΙΘΕΑΣ - ΟΔΟΣ ΑΝΘΗΡΟΥ>>!!!
Το προλογίζει ο Παναγιώτης Σαλαγιάννης, Τροβατιανός Φιλόλογος και καθηγητής στο Τριτάξιο Γυμνάσιο Ανθηρού 1967-68 και καθηγητής του συγγραφέα~ ο ίδιος στη Φ.Λ. (Φωνή Λεοντίτου) το 2006, τ. 31, σ.26 καταθέτει μια πληρέστερη κριτική από την οποία δανείζομαι μόνο τη γενική του κρίση: <<Η ποίηση αυτή αποτελεί κατάθεσης ψυχής, μια βιωματική ποιητική εξομολόγηση με κύρια υλικά το συναίσθημα, το βίωμα και τη φυσιολατρία.
Εγώ θα αρκεστώ για σήμερα στο ότι το έργο αυτό συνιστά <<Ποιητική Γεωγραφία της Αργιθέας>>. Πιστεύω πως ο κάθε Αργιθεάτης αναγνώστης, σοφότερος ύστερα απ’ την ανάγνωση των 57 ποιημάτων, θα σταθεί με συγκίνηση στο 58ο, το τελευταίο, στο ποίημα ΝΟΣΤΟΣ. Ιδιαίτερα στον, δίκην ποιητικής γραφής σονέτου, τελευταίο στίχο <<Δεν αντέχω άλλο την ειρωνεία και το σαρκασμό της πόλης>> που άμεσα συνειρμικά παραπέμπει στο <<παρακαλώ σε, σταυραετέ, πάρε με πάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος>> του Κρυστάλη αλλά και στο ποίημα του Αργιθεάτη ποιητή Κωστή Τσιάκαλου στη 2η σελίδα του Ημερολογίου Λεοντίτου <<ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΜΑΣ>>.
ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΜΑΣ
Πέτρα στην πέτρα, κι άλλη πέτρα
το πέρινο σπίτι μας,
το όνειρό μας χτίζαμε.
…………………………………..
Χρόνια μετά,
κάναμε πέτρα την καρδιά μας
κι αφήσαμε το πατρικό μας,
πήραμε του μισεμού τους δρόμους.
…………………………………….
Τώρα νόστον ονειρευόμαστε,
πορευόμαστε
στις ρίζες μας, στις πέτρες μας…..
Κ. Τσιάκαλος - Προσανάμματα
Αργιθεάτισσα και Παράδοση
Συγγραφείς, ο ίδιος και ο Ανθηριώης καθηγητής Κώστας Γραμμένος.
Απ’ τη Φ.Λ. (Φωνή Λεοντίτου) τ.39, σελ΄. 10 αναφέρω το επιλογικό της παρουσίασης: <<… Με περισσό σεβασμό οι συγγραφείς δηλώνουν “Αφιερώνουμε την εργασία μας στις μανάδες μας και σ’ όλες τις Αργιθεάτισσες όπου γης ”>>.
Και κλείναμε ην παρουσίαση με το επιμύθιο: <<Εμείς το συνυπογράφουμε θερμά>>!!!
Το σεβασμό του στην Παράδοση τον δείχνει και έμπρακτα. Συχνά τον βλέπετε να κυκλοφορεί με την παραδοσιακή αργιθεάτικη φορεσιά: τσαρούχια, μπουραζάνι, γιλέκο, παλιακό ρολόϊ, άσπρο πουκάμισο, σκουφί, τρο(ου)βά, γκλίτσα.
Σήμερα, δυστυχώς, μας εμφανίστηκε... ξεζάρκοτος. Το παραβλέπουμε.
Επιγραμματικά αναφέρομαι στα:
Ερευνητική εργασία για τον Άρη Βελουχιώτη
Επιμέλεια - εισαγωγή στη Σατιρική Ποίηση του Κώστα Ευαγγέλου
Συνεργασία στο βιβλίο του Ηλία Μπαλάνου <<Το Ανθηρό Καρδίτσας (Μπουκοβίτσα) και περιοχή της Αργιθέας.
Αφήνω κατά μέρος τις πάμπολλες - ποικίλες αρθρογραφίες του και παντοίες εισηγήσεις του.
Ενεργό μέλος
- Φίλων της Εθνικής Βιβλιοθήκης
- Συλλόγων και Μουσείων και βάλε.
Ιδιαίτερα για την Αργιθέα:
- παρών σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης δρώμενων για την περιοχή μας.
- Στήριγμα στο Αργιθεάτικο Κίνημα από το 1975 ως τα σήμερα και σίγουρα και αύριο.
- έβαλε πλάτη στη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς όπως, στην καταγραφή τραγουδιών, εκπομπές σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.
- στήριξη ποικίλη σε πολιτιστικά δρώμενα σε πολλούς συλλόγους
- το σπίτι του στο Ανθηρό συνιστά μικρό Λαογραφικό Μουσείο και μάλιστα εγγράφως το έχει προσφέρει στο Δήμο Αργιθέας για το Δημοτικό Διαμέρισμα Ανθηρού.
ΓΕΦΥΡΑ ΚΟΡΑΚΟΥ
Είναι ο πρώτος οραματιστής απ’ τη δεκαετία του 1980 για την ανακατασκευή της.
Το 2007 στο Β΄ Ιστορικό Συνεδριο Λεοντίτου κατέθεσε εργασία για τη Γέφυρα Κοράκου και τη σημασία της.
Από παλιά μέχρι σήμερα δεσπόζει μέσα του αυτή η ιδέα και κοιμάται - ξυπνάει μ’ αυτή την έγνοια.
Του εύχομαι ολόψυχα να τη δει, όσο ζεί, ανακατασκευασμένη. Γιατί διαφορετικά θα βρικολακιάσει και θα κυνηγάει τον κάθε υπεύθυνο.
Ας το πάρουν σοβαρά υπόψη τους οι όποιοι αρμόδιοι. Από το Μένιο δε γλιτώνεις εύκολα.
Μα σαν κάποτε ξαναχτιστεί αυτή η γέφυρα, ελπίζω οι τότε χτιστάδες και υπεύθυνοι σε μια αναμνηστική πλάκα να καταγράψουν πως τούτο το Γιοφύρι χτίστηκε το 1515 απ’ τον Αρχιεπίσκοπο Λάρισας Βησσαρίωνα, ανατινάχθηκε στις 28 Μαρτίου 1949 και <<ξαναχτίστηκε>> απ’ το Μενέλαο Παπαδημητρίου!!!
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Σε τούτη τη σύντομη αναφορά στο φίλο Μενέλαο νιώθω την ανάγκη και γι’ αυτό επιτρέψτε μου να αναφερθώ εντελώς επιγραμματικά σε ορισμένες στιγμές που έζησα-μοιράστηκα μαζί του:
- Την εποχή της Άνοιξης του Συλλόγου Αργιθεατών Αθήνας, εκεί στα 1975 και μετά (διάβαζε Θεοδόσης Μακρυγιάννης και τόσα άλλα παιδιά στο Δ.Σ.) τότε τον πρωτογνώρισα. <<Ήταν καρηκομόων, είχε τότε περισσότερα μαλλιά στο κεφάλι του, αλλά μέσα του την ίδια τρέλα με την Αργιθέα. Είχαμε από τότε ουσιαστική επαφή και επικοινωνία.
- Όταν αργότερα ως Πρόεδρος του Συλλόγου Λεοντίτου σκαρφίστηκα την ιδέα για την Έκθεση Αργιθεάτικου Εντύπου το 2002, ήταν από κείνους που έβαλαν πλάτη στην επιτυχία της.
- Έκθεση ΣΠΥΡΟΥ ΜΕΛΕΝΤΖΗ στο Λεοντίτο, Ιούλιος- Αύγουστος 2005.
Πρώτα ως μέλος της 4μελούς ομάδας (Λ. Κάμπας, Λ. Τσιβόλας, Μ. Παπαδημητρίου, Δ. Γρίβας) που επισκεφτήκαμε το Αρχείο Μελεντζή στου Ζωγράφου παρουσία της κληρονόμου ανεψιάς του Μαριάννας Αγγελοπούλου και επιλέξαμε τα (85) ογδόντα πέντε πόστερς - πίνακες.
Ήταν ύστερα ένας από τους (4) τέσσερις εισηγητές με την ομιλία του <<Εθνική Αντίσταση - Αργιθέα - Σπύρος Μελεντζής>> ενώ παράλληλα συμμετείχε και στο προεδρείο της εκδήλωσης.
- Στα δυο Ιστορικά Συνέδρια του Λεοντίτου (2006 και 2007) παρών και με εισηγήσεις - εργασίες.
- Συχνά αρθρογράφος στη Φωνή Λεοντίτου
- Ακούραστος συνεργάτης και με πολύ μεγάλη συνεισφορά στα Ημερολόγια - Λευκώματα του Συλλόγου Λεοντίτου με φωτογραφικό και πληροφοριακό υλικό.
- Σήμερα, από τούτο εδώ το βήμα, του εκφράζω συλλήβδην που λέμε οι φιλόλογοι ή συγκεφαλαιωτικά για όλα τα παραπάνω και όχι μόνο ένα πραγματικό <<Μένιο ευχαριστώ>>!!!
ΓΕΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
- Για την όλη του προσφορά τιμήθηκε εντός και εκτός Ελλάδος ουκ ολίγες φορές - αποφεύγω να αναφέρω τον ακριβή αριθμό για να μην προκαλέσω.
- Ο Μενέλαος σεβάστηκε στην πράξη το συνάνθρωπο και μέσα από το επάγγελμά του στήριξε όσους τον είχαν ανάγκη. Παρέσχε δωρεάν τις υπηρεσίες του στις πρώην Κοινότητες και σήμερα στους Δήμους, στους Ιερούς Ναούς και Μονές της ευρύτερης περιοχής μας.
- Αλλά εκεί που κυρίως πρέπει να θεμελιωθεί η σημερινή απόδοση τιμής είναι ο αδιάλειπτος αγώνας του για τη συλλογικότητα, το συλλογικό καλό που στην περίπτωσή μας ακούσει στο όνομα ΑΡΓΙΘΕΑ και ΑΡΓΙΘΕΑΤΕΣ.
Κατά καιρούς διάφοροι εκφράστηκαν με χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό του - σταχυολογώ μερικούς:
- <<Αθεράπευτος εραστής της μικρής μας Πατρίδας>>, Κων/νος Κάρκος
- <<Πρεσβευτής της Αργιθέας>>, Κώστας Γραμμένος
- <<Αέρας που αλωνίζει τα βουνά της Αργιθέας>>, Ανωνύμου Έλληνος
- <<Διάολος απ΄τα ρέματα>>, Σπύρος Ζουμπουρλής.
Το δικό μου χαρακτηρισμό θα τον συμπεράνετε εσείς μόνοι σας απ΄τα αμέσως παρακάτω που θα ακούσετε.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ
Παλιότερα αστειευόμενοι (μόνο που με τα αστεία συχνά λέμε τις ουσιαστικότερες αλήθειες), παλιότερα λοιπόν είχαμε καθιερώσει το σλόγκαν: <<Κάθε Χωριό χρειάζεται το Μένιο του>>.
Όμως, πιο ώριμοι πια, το διευρύνουμε: Η Αργιθέα, αλλά και η κάθε Αργιθέα θέλουν το Μένιο τους και σήμερα και αργότερα. Και καλά τώρα, αλλά σαν τότε, εκεί στο μακρινό εύχομαι μέλλον, λείψει η φυσική παρουσία του Μένιου; Έχουν κι αυτοί τη λύση τους: ας ψάξουν στο ατέρμονο βιογραφικό του Μενέλαου Παπαδημητρίου να φτιάξουν και αυτοί το Μένιο τους.
Ευχαριστώ.
Στον αδερφικό φίλο Μενέλαο
που μας ένωσαν στη ζωή
κοινοί αγώνες και προσπάθειες
για την Αργιθέα και τα
προβλήματά της απ’ το 1975
ΤΥ
Δημήτρης Γρίβας
ΥΓ δικό μου: Την αυτή ημέρα της βράβευσής μας, η δική μου συγκίνηση και χαρά τριπλασιάστηκε, αφού ο Πρόεδρος των Λιασκοβιτών Γιώργος Κουτσιμπογεώργος με τα μέλη του Δ.Σ. μας επεφύλαξαν την πιο συγκινητική έκπληξη τιμώντας μαζί μας και τον αλησμόνητο Δημήτρη Γρίβα - που ουδέν εγνώριζε περί αυτής της αποφάσεως. Ότι το δικαιότερο και ομορφότερο για το Δημήτρη Γρίβα που του ήρθε απροειδοποίητα ώστε να μη δύναται και να αρνηθεί, όπως είχε πράξει παλαιότερα όταν θελήσαμε με το Σύλλογο Λαγκαδίου Ανθηρού να τον τιμήσουμε.
Αναπαύσου εν ειρήνη <<φίλε καλέ>> Δημήτρη Γρίβα
Σε ευχαριστώ για όλα!!!
Αθήνα, 5.1.2025
Μενέλαος Νικ. Παπαδημητρίου